Sterrenregen

19 juli 2014

Pauline Broekema, Hulya Cigdem, André Platteel.

Waarom ik redacteur ben en wil blijven.

Op de website van Magonia hebben we de button ‘Nieuws’ vervangen door ‘Blog’. Dat geeft mij de mogelijkheid regelmatig met lezers gedachten, ervaringen en nieuwsfeiten te delen. Deze keer vraag ik aandacht voor drie auteurs, waar ik de periode voordat hun boek uitkwam, zeer intensief mee heb gewerkt. Pauline Broekema schreef Het Boschhuis dat in mei verscheen en direct veel aandacht kreeg in de pers. Vandaag kreeg ik via facebook het bericht dat Het Boschhuis in de NRC is besproken en maar liefst vier sterren kreeg. De waardering die uit de recensie spreekt – dramatisch en meeslepend –  is niet alleen heel fijn voor de auteur, maar ook voor het boek en de uitgeverij. Dat geldt vanzelfsprekend ook voor dat andere boek waar ik hier aandacht voor vraag: De val van Mehmet, van Hulya Cigdem.  Het toeval wilde dat op het moment dat het boek van Hulya verscheen er juist veel aandacht was in de Nederlandse pers voor de illegale wiettteelt, met name in en om Tilburg. En laat dat nou net een hoofdthema zijn in ‘De val van Mehmet’. Ook voor deze titel was er veel aandacht. Het boek kreeg vier sterren in de AD-recensie . Het Boschhuis en  De val van Mehmet zijn beide het verhaal van een familie.  De generaties volgen elkaar op en de wereld verandert ingrijpend. Spelen in Het Boschhuis Indonesië en de tweede wereldoorlog een belangrijke rol, in De val van Mehmet zijn dat Anatolië en migratie. Wat ze gemeen hebben is het familiegevoel, de relatie tussen kinderen en ouders, de rol van opvoeding en godsdienst en de zoektocht naar vrijheid en eigenheid. Tijdens de redactieperiode voelde ik me zeer verbonden met de familie Cantürk en later met de familie van Pauline Broekema. Dat was in beide gevallen de grote verdienste van de auteurs. Ze trokken me in het verhaal, maar maakten me ook deelgenoot van hun eigen familieverhaal.   Broekema en Cigdem publiceerden al eerder. Alles hiervoor van André Platteel was een debuut.  Oud collega en vriend Onno Blom had me op André Platteel gewezen en al snel daarna besloten we binnen de redactie van De Arbeiderspers dat we dit debuut zouden gaan brengen. Ook met André heb ik een geweldige tijd beleefd, tijdens de redactiefase.  Als je een creatief proces – want dat is schrijven natuurlijk óók – helemaal mag begeleiden, dan is het extra mooi als iemand anders, na publicatie, je enthousiasme en waardering voor een tekst deelt. In de Vogue schreef journaliste Maartje Laterveer: ‘Een prachtig gecomponeerde roman zoals maar weinige worden geschreven, laat staan een debuut. Met zinnen zo mooi dat je er soms gewoon van moet huilen.’ Dat vind ik misschien het mooiste van redigeren. Ik deel een persoonlijk avontuur met de auteur. Het eindresultaat is zijn of haar boek, maar ik voel me er op een bijzondere manier mee verbonden.  Dat is – geloof ik – een van de belangrijkste redenen om redacteur te willen zijn.