Tekenen met woorden

21 augustus 2016

Van drie uitgeverijen kreeg Frenk een positieve reactie op zijn manuscript, maar uit elke brief bleek dat er nog aan zijn tekst gewerkt diende te worden. Het onderwerp – de relatie tussen zonen en vaders – sprak aan, maar de verhaallijn, de lengte, de overtuigingskracht en de stijl van de tekst overtuigden nog niet. Over de dialogen waren de redacteuren unaniem lovend: ‘Natuurgetrouw, strak, levendig en zonder opsmuk’, oordeelde één van hen. Ook met de afwisseling tussen dialoog en handeling zat het wel goed, maar werd er niet teveel uitgelegd? Was het echt nodig om te vertellen hoe de vader van puber Sven, de hoofdpersoon van het boek, zich voelde? Zou de lezer dat niet zelf moeten opmaken uit de tekst? Frenk vroeg zich af welke middelen hij kon aanwenden om dat doel te bereiken. Hij nodigde me uit voor een lunch bij Luxembourg op het Spui, in Amsterdam.

We zaten achterin de ruimte van het etablissement, met uitzicht op het Singel. Aan de overkant van het water toonden de gevels zich van de Krijtbergkerk, de koopmanshuizen en de Doopsgezinde Singelkerk. Het wolkendek liet geen straal zonlicht door en zelfs hier binnen was het gejank te horen van tegen de wind in dalende vliegtuigen die in het wolkendek, of net daarboven hun weg naar Schiphol zochten. ‘Ik wil een somber portret van de vader van Sven tekenen, want die man is ten einde raad!’

‘Een somber portret? Teken dat met woorden, Frenk! Daar hoef je mij toch niet voor in te huren?’ Hij keek me aan, alsof ik iets onfatsoenlijks gezegd had. Daarna brak er een glimlach door. ‘Nu ik weet hoe ik verder moet, kunnen we extra genieten van deze lunch.’ Een week later vond ik in mijn mailbox een beschrijving van één van de Amsterdamse grachten, op een regenachtige avond. Het was stil op straat. Een hond scharrelde tussen het afval dat uit opengereten vuilniszakken puilde. Tegen de gevel van een grachtenpand lagen de karkassen van liefdeloos neergekwakte fietsen. Iemand had er zelfs een verminkte kinderwagen bij gezet. Onder de geparkeerde auto’s, langs de rand van de kade scharrelden twee ratten, vanuit het water nauwlettend in de gaten gehouden door een groepje meeuwen. In dit decor zocht de vader van Sven zijn weggelopen zoon. Onnodig te zeggen hoe hij zich voelde. Hij nam als vanzelf de kleur aan van het decor waarin Frenk hem geplaatst had.

LJ

Deze column is eerder gepubliceerd is Schrijven Magazine