Want de avond

28 juni 2018

‘Ik zou hier toch makkelijk een concertzaaltje kunnen bouwen, zegt Hugo als hij weer in de kamer staat. Klein, zo’n tachtig stoelen, ruimte genoeg. Dan laat ik al die werkloze musici hier spelen voor een select publiek. Een geheim genootschap. Ze moeten wel betalen natuurlijk, biljetten in een urn frommelen of zo.’

 

 

Bij de presentatie van de roman Kwartet van Anna Enquist, leek het alsof de aanwezigen terecht waren gekomen in de ruimte die in bovenstaande passage slechts als gedachtenspinsel bestond. Voor zijn prachtige woonboot in de Nieuwe Vaart, niet ver van de Amsterdamse Oosterkerk, had pianist Ivo Janssen zich blijkbaar laten inspireren door het idee van romanfiguur Hugo. In zijn ‘zaaltje’ was plaats voor een grote groep mensen, er stond een vleugel die in het concertgebouw niet zou misstaan, en op een klein podium hadden vier musici plaatsgenomen. In de roman vormen de personages Heleen, Carolien, Jochem en Hugo een kwartet, bij de boekpresentatie speelde Anna Enquist zelf, met een drietal vrienden. Roman en realiteit liepen volkomen door elkaar. De lezers van Enquist zal het niet verbazen dat muziek een grote rol speelt in het verhaal. Niet altijd zo prominent als in Het geheim of Contrapunt, maar een werk van Enquist is ondenkbaar zonder dat muziek als thema daar een rol in speelt.

Kwartet speelt in een nabije toekomst. Plaats van handeling is het centrum van de hoofdstad, rond het grote water, dicht bij het nieuwe gerechtsgebouw en het in onbruik geraakte muziekcentrum. Een repetitie op de woonboot van een van de leden van het Kwartet wordt met geweld verstoord door een levensgevaarlijke indringer. De rest verklap ik niet, maar ik wil wel zeggen dat ik als lezer een sterke verbondenheid ervoer met de romanfiguren en hun omgeving. Niet in de laatste plaats omdat ze me de hoop gaven dat er altijd plaats zal zijn voor schoonheid en het weerloze van alles van waarde. Toen ik aangekondigd zag dat op 19 juni een nieuwe roman van Anna Enquist verschijnt, onder de titel Want de avond, moest ik denken aan die bijzondere bijeenkomst op de boot van Ivo Janssen. Hoewel deze roman op zichzelf staat, komen we Heleen, Carolien, Hugo en Jochem opnieuw tegen. Na de aanslag die er op hen gepleegd is, moeten ze met zichzelf én met elkaar in het reine zien te komen. In het proces tegen de crimineel Helleberg zullen ze allemaal moeten getuigen. Ik kijk uit naar een hernieuwde kennismaking.

Deze column verscheen eerder in De Boekenkrant (juni 2018)