Oscar Tops (1980) is dichter en oogarts.
Dit is zijn eerste bundel vrije verzen. Verschillende gedichten uit Laserbundel zijn al eerder opgevallen. Ze wonnen een prijs, werden genomineerd, of opgenomen in een literair tijdschrift. Tops werkt inmiddels aan een tweede bundel poëzie.
Poëzie en lasers hebben op het eerste gezicht weinig gemeen. Maar taal kan alles verbinden. De rode draad in deze bundel is misschien wel: zichtbaarheid. Gezien willen worden zonder last te zijn. Ook het woord ‘laser’ lijkt dat te verlangen – een keer voluit geschreven te worden als Light Amplification by Stimulated Emission of Radiation.
Meer over Oscar Tops vindt u op zijn website.
Oscar is aangesloten bij de Schrijverscentrale.
Niet zien
Tussen ons kaatst de rug van een toestel terug.
Tussen ons gezegd: tussen veel en weinig valt hier weinig te winnen want
minder geïnteresseerd kun je niet zijn dan mijn vrouwvriendin in mij
althans in m’n woorden, de woorden die ik schrijf.
Zelfs mijn dochtertje van vijf komt tenminste nog kijken
als ik aan het tieperen ben (ik citeer).
Dan zwiep ik mijn hand voor het scherm en schreeuw
mijn tekst verbergend (terwijl ze nauwelijks lezen kan):
Niet zien! zoals zij zou zeggen
wanneer ze een nieuwe ketting heeft (haar lievelings is stuk)
of een vlecht van de mama van een klasvriendin.
Ze komt de kamer in om zich te laten zien
maar pas op het moment dat zij dat wil
als we er beiden klaar voor zijn.
Dan draait ze zich om en opent haar hand.
Kijk, roept ze dan. Kijk dan!
Ik kijk al! staar ik terug
Ja sierlijk, hè? zegt ze
me na. En dan is ze echt van mij even
vlug zwaait ze sierlijk weer gedag en ik zucht
naar een ruggetje dat giechelt van geluk.